Dagverzorgingscentrum Damiaan

Na enkele maanden herstel in verschillende zorgtehuizen kwam ik hier in WZC Damiaan terecht. Ik ging samen met mijn dochter kijken naar het nieuw gebouwde gedeelte. De kamer sprak mij direct aan omdat ze een groot raam had en ik zoveel contact kon hebben met de natuur. Ik zie hier eekhoorns, vogeltjes en vind het ook fijn om de seizoenen buiten te volgen.

Ik heb in drie verschillende zorgtehuizen verbleven en WZC Damiaan is voor mij de beste omwille van het gevoel van hier het meeste thuis te zijn. Zoals in het liedje van ‘ In de stille kempen’ is het voor mij hier de hemel op aarde.

Alle verzorgers, verplegers en de ergotherapeute bieden zorg met heel hun hart en dat geeft mij een warm gevoel. De zorg maakt tijd om een praatje te maken zelfs de nachtploeg. Ze zeggen je van harte ‘Slaapwel’ en dat zeggen ze niet als je thuis alleen bent en ze doen dit echt met hun hart. Ik ben niet ongelukkig omdat ik in een zorgtehuis ben maar ben gelukkig omdat ik omringd ben door warme mensen.

Ik ben naar Damiaan gekomen door de psychiatrie in Diest, dat was Sint-Annendael. Mijn familie, zoals mijn dochter wilden eerst een WZC in Heusden-Zolder omdat dit dichterbij was voor hun. Maar die van Sint-Annendael zeiden dat de psychologische begeleiding hier goed was, dus daarom ben ik naar hier gekomen. Ik heb mij nog nergens zo goed gevoeld als hier. Ik heb al beschut wonen gedaan en opnames in psychiatrie.

Het is hier vriendelijk personeel, we worden goed behandeld. Ik heb ook veel aan mijn wandelingen op woensdag met Norik, dat is een vrijwilliger.

De kamers zijn hier goed en ook de ergo. De gymnastiek doe ik heel graag, met dat stappen enz. Ik ben graag bezig en dat kan ik hier wel doen. Alleen mag ik niet te ver wandelen buiten, omdat ik kan vallen. Maar het is hier goed.

Onze huisarts kwam tot de vaststelling dat ik een zware blaasontsteking had. Hij schreef me antibiotica voor.  De apotheker zei nog dat het een heel zware antibiotica was.  Na enkele dagen deze medicatie ingenomen te hebben, werd ik verward.  Daarna hebben ze me gehospitaliseerd.  Daarbij was het nog de periode van de eerste coronagolf.  Ik ben toen rechtstreeks van de kliniek naar hier gebracht.

Ondertussen ben ik het hier zo gewoon.  Ik wil niet meer terug naar huis. Ik heb hier contact met andere mensen, kan een babbeltje slaan met vriendinnen.  Ik ken ook al het personeel hier en ik ben content.  Het is hier aangenaam en heb mijn bezigheid.

Het heeft ook veel praktische voordelen : ik hoef niet te denken: ’Wat zal ik vandaag klaarmaken om te eten?’ – hoef me weinig zorgen te maken over mogelijke ongelukken – zoals vallen.  Thuis ben ik eens gevallen en toen heb ik zeker 4 uur op de grond gelegen, vooraleer ze me kwamen helpen.  Ik geraakt niet bij mijn telefoon en kon dus niemand verwittigen.  De angst voor dergelijke voorvallen is hier verdwenen, want hier is er direct iemand bereikbaar. Maar het belangrijkste vind ik wel het contact met de medebewoners – hier hoef ik me niet eenzaam te voelen.